شیخ عباسعلی ادیب حبیب آبادی

عالم و ادیب فرزانه ، دانشمند و منجم عالی قدر حضرت آیت الله حاج شیخ عباس علی ادیب حبیب‌آبادی فرزند محمد جعفر، در سال ۱۲۷۴  هجری شمسی مصادف با سال ۱۳۱۵ هجری قمری در شهر حبیب‌آباد برخوار دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی ، مقدمات و ادبیات عرب را در زادگاه خود نزد معلمان و اساتید مختلف ، خصوصا استاد ادبیات و تاریخ اسلام عالم عامل محقق و فاضل کامل و مورخ جامع علامه میرزا محمد علی معلم حبیب‌آبادی گذراند. ایشان در سن ۲۲ سالگی جهت تکمیل تحصیلات به حوزه علمیه اصفهان که در آن زمان از مهمترین و بزرگترین حوزه‌های علمیه بود وارد شدند و از محضر اساتید بزرگواری چون حضرات آیات عظام آقایان شیخ علی یزدی، سید احمد اصفهانی، آیت الله میرزا یحیی بیدآبادی، آیت الله سید محمد نجف آبادی، حاج  سید محمد صادقی یزد آبادی، شیخ محمدرضا نجفی، ملا حسین فشارکی، ملا عبدالکریم گزی و شیخ محمد کریم خراسانی طلب فیض نمودند. در حدود سن ۴۰ سالگی درجه اجتهاد ایشان توسط حضرت آیت الله شیخ محمدرضا نجفی اصفهانی و آیت الله سید محمد نجف آبادی تأیید شد و پس از تشرف به نجف اشرف توسط حضرت آیت الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی تنفیذ گردید.

ایشان تدریس در حوزه علمیه اصفهان را از سال ۱۳۴۵ در مدرسه کاسب گران اصفهان شروع نمودند و به تدریج گسترش یافت به نحوی که پس از مدتی جلسات درس خارج ایشان یکی از گسترده ترین جلسات بود.

آیت الله ادیب در مدارس کاسب گران ، ذوالفقار، نیم آورد ، صدر ، چهارباغ ، ناصریه و مدرسه جده بزرگ حدود هفتاد سال از سطح تا درس خارج منطق حکمت و … را تدریس نمودند. حضرت آیت الله ادیب علاوه بر تسلط کامل بر فقه و اصول در مسائل حکمت و فلسفه ، فیلسوف و حکیمی صاحب نظر و در ریاضیات خصوصا مثلثات و لگاریتم و هیأت مسلط بود.همچنین تسلط ایشان بر نجوم و مباحث با علاقه مندان در این زمینه زبان زد خاص و عام بود.ایشان طبع شعر قابل توجهی داشتند و اشعار بسیاری به زبان فارسی و عربی همراه با ۱۲ جلد کتاب از یادگارهای بر جای مانده است.این عالم زاهد سر انجام در روز پنج شنبه دوم ذی الحجه ۱۴۱۲هجری قمری برابر با چهاردهم خرداد ۱۳۷۱ هجری شمسی به ملکوت اعلی پیوستند و جامعه روحانیت و طالبان علم و اندیشه را از فقدانشان متأثر نمودند و در جوار آرامگاه عبد صالح خدا صاحب بن عباد به خاک سپرده شدند ، خدایش رحمت کند و با آل عترت و عصمت محشورش گرداند.